C-peptide ត្រូវបានគេស្គាល់ផងដែរថាជា linking peptide គឺជាអាស៊ីតអាមីណូដ៏សំខាន់ក្នុងការផលិតអាំងស៊ុយលីន។ វាត្រូវបានបញ្ចេញដោយលំពែងរួមជាមួយនឹងអាំងស៊ុយលីន និងដើរតួជាសញ្ញាសម្គាល់សំខាន់សម្រាប់វាយតម្លៃមុខងារលំពែង។ ខណៈពេលដែលអាំងស៊ុយលីនគ្រប់គ្រងកម្រិតជាតិស្ករក្នុងឈាម C-peptide ដើរតួនាទីផ្សេងគ្នា និងមានសារៈសំខាន់ក្នុងការយល់ដឹងពីស្ថានភាពសុខភាពផ្សេងៗ ជាពិសេសជំងឺទឹកនោមផ្អែម។ តាមរយៈការវាស់កម្រិត C-peptide អ្នកផ្តល់សេវាថែទាំសុខភាពអាចបែងចែករវាងជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី 1 និងប្រភេទទី 2 ណែនាំការសម្រេចចិត្តក្នុងការព្យាបាល និងតាមដានប្រសិទ្ធភាពនៃការព្យាបាល។

ការវាស់កម្រិត C-peptide គឺចាំបាច់ក្នុងការធ្វើរោគវិនិច្ឆ័យ និងគ្រប់គ្រងជំងឺទឹកនោមផ្អែម។ អ្នកដែលមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី 1 ជាធម្មតាមានកម្រិតអាំងស៊ុយលីន និង C-peptide ទាប ឬមិនអាចរកឃើញបាន ដោយសារការវាយប្រហាររបស់ប្រព័ន្ធភាពស៊ាំលើកោសិកាបេតាដែលផលិតអាំងស៊ុយលីន។ ម្យ៉ាងវិញទៀត បុគ្គលដែលមានជំងឺទឹកនោមផ្អែមប្រភេទទី 2 អាចមានកម្រិត C-peptide ធម្មតា ឬកើនឡើង ដោយសារតែរាងកាយរបស់ពួកគេផលិតអាំងស៊ុយលីន ប៉ុន្តែមានភាពធន់នឹងឥទ្ធិពលរបស់វា។ ការតាមដានកម្រិត C-peptide ចំពោះអ្នកជំងឺ ដូចជាអ្នកដែលកំពុងឆ្លងកាត់ការប្តូរកោសិកាកូនកោះ អាចផ្តល់នូវការយល់ដឹងដ៏មានតម្លៃចំពោះភាពជោគជ័យនៃនីតិវិធីវេជ្ជសាស្ត្រ។

ការសិក្សាក៏បានស្វែងយល់ពីឥទ្ធិពលការពារសក្តានុពលនៃ C-peptide លើជាលិកាផ្សេងៗ។ ការស្រាវជ្រាវមួយចំនួនបានបង្ហាញថា C-peptide អាចមានលក្ខណៈសម្បត្តិប្រឆាំងនឹងការរលាក ដែលអាចជួយកាត់បន្ថយផលវិបាកដែលទាក់ទងនឹងជំងឺទឹកនោមផ្អែម ដូចជាការខូចខាតសរសៃប្រសាទ និងតម្រងនោមជាដើម។ ទោះបីជា C-peptide ខ្លួនវាមិនប៉ះពាល់ដល់កម្រិតជាតិគ្លុយកូសក្នុងឈាមដោយផ្ទាល់ក៏ដោយ វាមានតួនាទីជា biomarker ដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ការគ្រប់គ្រងជំងឺទឹកនោមផ្អែម និងការរៀបចំផែនការព្យាបាលតាមតម្រូវការបុគ្គល។ ប្រសិនបើអ្នកចង់ស្វែងយល់ឱ្យកាន់តែស៊ីជម្រៅអំពីជំងឺទឹកនោមផ្អែម សូមតាមដានព័ត៌មានអាជីវកម្មទាក់ទងទៅនឹងការថែទាំសុខភាព និងការរីកចម្រើនផ្នែកវេជ្ជសាស្រ្តអាចផ្តល់នូវការយល់ដឹងដ៏មានតម្លៃសម្រាប់ទាំងអ្នកជំនាញ និងអ្នកជំងឺ។